عنوان کامل پایان نامه کارشناسی ارشد :وضعیت تشیع در استان خوزستان در دوره آل بویه
تکه ای از متن پایان نامه :
کتب یونانى به پهلوى مترجم گردد و آنها را در شهر مذکور گرد آورند و گویا به فرمان شاپور، جندیشاپور مرکزیت طب یونانى یافته بود. این شهر در زمان ساسانیان پایتخت خوزستان بود و تا زمان منصور، خلیفه ی عباسی دانشگاه پزشکی بزرگ آن که بختیشوع پزشک نصرانی آن را تأسیس کرده بود، شهرت داشت و بعد از فوت آن پزشک ، فرزندان وی در دستگاه چندین تن از خلفای عباسی قرب و منزلت بسیار داشته اند. عیسى بن چهار بخت از عیسویان جندیشاپور و از پزشکان و دارو شناسان معروف بغداد در قرن سوم هجرى بوده می باشد. وى تعدادى از رسائل جالینوس را به عربى درآورد. یوسف الناقل شاگرد عیسى از اهل خوزستان بود و بیشتر به مترجم کتابهاى طبى اشتغال داشت. آرامگاه یعقوب لیث صفاری در آنجاست که در سال ۲۶۵ ه.ق از دنیا رفت.
3-3-6. دزفول
دزفول، یعنی دز پل یا قلعه پل بر کنار رودخانه دز، در جنوب جندیشاپور واقع می باشد و زیرا پل مشهوری که میگویند به فرمان شاپور دوم ساخته شده، در آنجاست، آن شهر بدین اسم معروف گردیده می باشد. از دوره ی ساسانیان، پلهاى زیادى بجاى مانده که اغلب آنها هلالى شکل می باشد. مانند در دزفول، پلى روى کارون زده شده بود که طول آن یک کیلومتر و داراى ۶۲ دهانه بود.[1] این پل را اصطخری « پل اندامش» نامیده و بقایای آن هنوز هست. این شهر به اسم «باقلاء» نیز نامیده گردید.[2] آرامگاه شیخ ابوالقاسم بن رمضان بلخی جوزی معروف به شاه ابوالقاسم که نسبش با سه یا چهار واسطه به امام موسی کاظم علیه السلام میرسد، در روستای شاه آباد در نزدیکی دزفول قرار دارد. وی برای ارشاد و تبلیغ به این دیار آمده بود. در قرن چهارم دزفول به قصر روناش نیز ادارى مرکزى در آن قرار داشت. پس از اسلام در این شهر زیارتگاههای مختلفی به وجود آمد. علاوه بر آن چیز که یاقوت حموى و مقدسى ارائه دادهاند، تاریخهاى محلى شوشتر، دزفول و خوزستان از وجود چندین بقعه و منزلگاه یا نظرگاه منسوب به امام رضا علیه السلام در نواحى شوش و دزفول، سخن مىگویند. سوس معرب شوش به معنى نیکو، خوش آب و هوا و لطیف می باشد.[3] در آن شهر ، قلعه ای مستحکم و قدیمی و بازارهایی باشکوه و مسجدی که بر ستونهای مدور استوار بوده می باشد وجود داشت. مزار دانیال پیغمبر در این شهر واقع گردیده و کنار رود کرخه در[1]. مرتضی راوندی، ج۵، ص ۵۲۹.
[2]. غلامحسین افضل الملک، افضل التواریخ، (محقق منصوره اتحادیه، سیروس سعدونیان) چاپ اول، (تهران: نشر تاریخ ایران، ۱۳۶۱)، ص ۳۰۱.
[3]. عبیدالله بن عبدالله ابن خرداذبه ، ص ۶۴.