عنوان کامل پایان نامه کارشناسی ارشد :وضعیت تشیع در استان خوزستان در دوره آل بویه
تکه ای از متن پایان نامه :
فرهنگی، خود محل برخورد بازرگانان، تجار، شعرا، دانشمندان و حتی موسیقی دانان بوده می باشد که از آن جمله‌اند ابراهیم بن بهمن ارّجانی و فرزندش اسحاق ابن ابراهیم، که هر دو موسیقی دانانی توانا بوده‌اند. شیخ ابوالحسن شیرازی و شاگردش احمد بن ابراهیم بنا ارّجانی نیز از عارفان زمانه خود بوده‌اند. استخرى گوید، ارّجان شهرى بزرگ و داراى خیرات فراوان، نخل و زیتون و میوههاى گوناگون می باشد.[1] شهر ارّجان قدیم در حوالى بهبهان کنونى واقع بوده می باشد. این شهر در سال ۱۶ه. ق توسط ابى العاص و ابو موسى اشعرى فتح گردید. در قرن چهارم از آن به عنوان شهرى بزرگ یاد شده که شش دروازه داشته می باشد. لسترنج مىنویسد: « در قرن چهارم ارّجان شهرى بزرگ بود. مسجدى زیبا- احتمالا مسجد امام رضا علیه السلام- و بازارهاى بزرگ داشت، نزدیک شهر دو پل سنگى معروف، بر روى رودخانه طاب، ساخته شده بود که از روى آن پلها به خوزستان مىرفتند و هنوز آثار آنها باقى می باشد. » [2] ابن خرداذبه از وجود این بندر برای حکومت چنان بود که همیشه نگهبانانی در آنجا حاضر بودند تا امنیت آمد و شد کشتیها را تأمین کنند. به علاوه موقعیت مهم ارتباطی و جغرافیایی، آبادان تولیداتی داشته می باشد که به خارج صادر میشده می باشد. حصیر در نواحی گوناگون اسلامی از نی بافته میگردید و مشهورترین آن، نوع آبادانی بود که در مصر و فارس از آن تقلید میگردید.»[3] این حصیر شهرت فراوان داشته و بهترین نوع حصیر به شمار میآمده می باشد.
گرفتن عوارض از کشتیهای فراوانی که به آنجا آمد و شد میکردند و یا از آنجا میگذشتند، بر اهمیت این منطقه برای خلافت عباسی افزود. در آبادان برای تسهیل در امر آمد و شد کشتیها و جلوگیری از به گل نشستن آنها، تدابیر ویژهای اندیشیده و در واقع نوعی فانوس دریایی ساخته بودند. لذا آبادان یک نقطه مهم ارتباطی بوده و از لحاظ سوش الجیشی، گذرگاه کشتی ها به شمار می آمده می باشد.کشتی هایی که به بصره یا اهواز میرفتند، بایستی از کنار آن عبور میکردند.
[1]. عبیدالله بن عبدالله ابن خرداذبه ، ص۶۳.
[2]. گی لسترنج ، ص ۲۹۰.
[3] ابو عبدالله محمد بن احمد مقدسی، ج۱، ص ۱۶۳.
