عنوان کامل پایان نامه کارشناسی ارشد :وضعیت تشیع در استان خوزستان در دوره آل بویه
تکه ای از متن پایان نامه :
نزدیکترین نقطه به قبر مزبور مسجد زیبایی واقع می باشد که محل آن قبر را معین میکند.[1]
3-3-8. رامهرمز
این شهر به وسیله ی اردشیر در خوزستان ساخته گردید[2] و یکى از شهرهاى معتبر خوزستان می باشد.[3] لسترنج، در جغرافیاى تاریخى سرزمینهاى خلافت شرقى، ضمن توصیف خصوصیات طبیعى و جغرافیایى خوزستان، از ارزش اقتصادى بعضى نقاط نیز سخن مىگوید: « در قرن چهارم رامهرمز به دلیل وجود کرم ابریشم که در آنجا به اقدام میآمد و ابریشمی که از آنجا صادر میگردید، شهرت داشت و در آن شهر ، مسجدی باشکوه و بازارهایی از بناهای عضدالدوله دیلمی واقع بود.»[4] مقدسی گوید بازارهای آن شهر که شامل دکانهای بزازی و عطرفروشی و حصیربافی بود، درهایی داشت که هر شب بسته میگردید و هم او گوید یکى از کتّاب عضدالدوله دیلمى به نام ابو على بن سوار کتابخانه اى در شهر رامهرمز و کتابخانه دیگرى در بصره ایجاد کرد و براى کسانى که به آن کتابخانه مراجعه و از آنها بهره گیری می برای چند قرن همچنان حفظ نمود. به طوری که در دوره ی آل بویه از مراکز مهم ضرب سکه محسوب میگردید. سکه‌ای مربوط به سال ۳۴۶ هجری قمری از آنجا بدست آمده که یک طرف آن رکن‌الدوله و طرف دیگرش اسامی المطیع بالله خلیفه عباسی و عضدالدوله بویهی ضرب شده می باشد. مقدسی در خصوص اهمیت اقتصادی ارّجان در احسن التقاسیم می‌نویسد: « ارّجان شهری می باشد بسیار آباد و پر از نعمت‌های فراوان و دارای مردمی نجیب می باشد. یخ، رطب، لیمو، انگور در آن فراوان می باشد. معدن انجیر و زیتون می‌باشد. صابون بسیار خوبی دارد و این شهر خزانه فارس و عراق و بارانداز خوزستان و اصفهان می باشد. »[5]
در باب اهمیت اقتصادی شهر قدیمی بهبهان همین بس که از عضدالدوله بویی نقل کرده‌اند که گفته بود: من عراق را برای نامش و ارّجان را برای درآمدش می‌خواهم.[6] به طور کلی ارّجان در دوره اسلامی، گذشته از عظمت و رونق اقتصادی، اجتماعی[1]. ابو عبدالله محمد بن احمد مقدسی، ج۲، ص ۶۰۹؛ عزالدین علی ابن اثیر جزری، ج۳، ص ۱۳۰ .
[2]. همان، ج۴، ص ۲۰۱.
[3]. احمد بن علی بن مسکویه، ج۱، ص۱۳۲؛ شهاب الدین ابو عبدالله یاقوت بن عبدالله حموی، ج۳، ص ۱۷؛ على بن حسین مسعودى، ج ۱، ص۲۴۴؛ غلامحسین افضل الملک ، ص ۳۳۳.
[4]. لسترنج، گی، جغرافیای تاریخی سرزمینهای خلافت شرقی، (مترجم محمود عرفان) چاپ سوم، (تهران، شرکت نشر علمی و فرهنگی ۱۳۷۷)، ص ۲۵۱.
[5]. ابو عبدالله محمد بن احمد مقدسی، ج۲، ص ۶۳۴.
[6] .همان، ص ۶۳۰.
