در دین زردشت سه اصل عملی گفتار نیک، پندار نیک، کردار نیک، محور احکام و رفتار و آموزه های دین زردشت قرار داده شده است و با توجه به این سه اصل، رفتارها و کردارهای پیروان زردشت پایه ریزی و محاسبه می شود. و با توجه به اهمیت ارتباط جنسی سالم و صحیح در قالب ازدواج و عدم برقراری ارتباط جنسی خارج از خانواده در دین زردشت، نوع نگاه این دین به مسئله همجنس گرایی، نگاهی منفی و گناه آلود بوده که هیچ ارتباطی با نیکی ندارد و آن را با عباراتی همچون «شهوت غیرطبیعی» توصیف می کنند. که در دین زردشت درباره همجنس گرایی چنین توصیه کرده اند که هرکسی که دامن خود را به این نوع گرایش جنسی آلوده کند، آن فرد در هر حالتی که باشد، چه فاعل و چه مفعول و چه مرد باشد و چه زن، فردی است بسان دیو بوده و در این دنیا ودر آن دنیا همیشه دیو خواهد بود. که در این باره در کتاب وندیداد چنین آمده است:
« ای دادار جهان استومند ! ای اشون ! دیو کیست؟ دیو پرست کیست؟ همخوابه ی نرینه ی دیوان کیست؟ همخوابه ی مادینه ی دیوان کیست ؟ ماده دیو کیست؟ کیست که در اندرون خویش همسان دیو است؟ کیست که در همه ی هستی خویش همسان دیو است؟ کیست که پیش از مرگ همسان دیو است و پس از مرگ یکی از دیوان ناپیدا شود. اهوره مزدا پاسخ داد : مردی که با مردی کون مرزی کند یا مردی که بگذارد مردی با اون کون مرزی کند، دیو است. اوست که دیو پرست است . اوست که همخوابه ی نرینه ی دیوان است. اوست همخوابه ی مادینه ی دیوان است. اوست که ماده دیو است. اوست که در اندرون خویش همسان دیو است. اوست که در همه ی هستی خویش همسان دیو است. اوست که پیش از مرگ همسان دیو است و پس از مرگ یکی از دیوان ناپیدا شود. چنین است مردی که با مردی کون مرزی کند یا مردی که بگذارد مردی با او کون مرزی کند.»
با توجه به این عقیده که جهان میدان جنگ نیروهای خیر و شر است و یکی از وظایف زردشتیان پیروی از شیوه اهورامزدایی- خدای خوبی ها- است، نباید از شیوه شیطانی و دیو صفتی که شرارت را با خود دارد، پیروی کنند در دین زردشت هر عمل شرارت انگیز به شدت نهی شده است. بنابر این درباره گرایش جنسی همجنس گرایی، آمیزش مردان با یکدیگر از دُبر چه در حالت فاعلیت و چه در حالت مفعولیت، یک عمل شیطانی بوده و شرارت هی را با خود به دنبال خواهد آورد و این عمل جنسی روشی است که اهریمنان و دیوها برای تکثیر دیو های دیگر استفاده می کنند و با این کار تعداد افراد خود را در جهان بیشتر می کنند. که در مینوی خرد در باب شیوه آفرینش مخلوقات اهورامزدا و اهریمن، چنین آمده است که:
«اهریمن بدکار، دیوان و دروغان دیگر ، دیگر اهریمنان را از عمل لواط با خود به وجود آوردند.»
بنابراین این گرایش جنسی در دین زردشت که دین باستانی ایرانیان می باشد، به صراحت نهی شده و با توجه به سه اصل کردار نیک، پندار نیک، گفتار نیک، همجنس گرایی مطابق با شیوه اهورامزدایی نبوده و یک عمل اهریمنی و شیطانی است. همچنین در مورد زمان دقیق همجنس گرایی در منابع باستانی زردشتیان، مطالبی بیان نشده است که آیا این گرایش جنسی قبل از آئین زردشت در بین مردم آن دیار رواج داشته است یا نه؟ که برخی از پژوهشگران بر این باورند که همجنس گرایی در ایران قبل از زردشت نیز وجود داشت به طوری که هرودت نخستین تاریخ نگار یونانی که در قرن پنجم قبل از میلاد مسیح می زیست، همجنس گرایی در دوران هخامنشیان را گزارش می کند. و در اسنادی دیگر علاوه بر دوران هخامنشیان، همجنس گرایی را در دوران ساسانیان را نیز تائید می کنند.
در مورد نوع برخورد ها و مجازات های دین زردشت نسبت به همجنس گرایی، باید گفت که با توجه به اینکه این دین در ایران باستان دین رسمی حکومت وقت بوده است از لحاظ فردی و اجتماعی، قوانین و دستورات بازدارنده ای برای عاملین و متخلفان گناه وضع شده است. که با توجه به کتب دینی زردشتیان، مجازات این گرایش جنسی نسبت به سایر گناهان دیگر متفاوت می باشد. در دوره هخامنشیان و ساسانیان مجازات رابطه همجنس گرایی اعدام اعلام شده بود لذا کسانی که رابطه همجنس گرایانه آنها ثابت می شد به اعدام محکوم می شدند. و فرقی نمی کرد که جنسیت این فرد مرد باشد یا زن، و یا اینکه فرد در این عمل جنسی فاعل بوده است یا مفعول. به طور کلی در هر حالت مجازات آن اعدام بود.
در دستورات دینی زردشتیان، مجازات فردی که به همجنس گرایی متهم شده است از لحاظ اختیار و یا عدم اختیار به دو قسم کلی همجنس گرایی از روی اختیار و همجنس گرایی از روی اجبار تقسیم بندی می شود که مجازات های هر کدام نسبت به دیگری متفاوت می باشد. که به این صورت است که اگر مردی ناخواسته در لواط با مردی دیگر فاعل یا مفعول واقع شود، مجازات آن هشتصد ضربه شلاق است. که این حکم در وندیداد به این صورت بیان شده است:
«ای دادار جهان استومند ! ای اشون ! اگر مردی به زور با مردی دیگر کون مرزی کند، پادافره ی گناهش چیست ؟ اهوره مزدا پاسخ داد : هشتصد تازیانه با اسپهه – اشترا، هشتصد تازیانه با سروشو – چرن.»
ولی اگر فرد عمداً و با اختیار به عمل همجنس گرایی روی آورد، حکم آن از دو صورت خارج نیست 1- فرد همجنس گرا مبلغ دین نبوده و از احکام آن با خبر نبوده است، که در این حالت فرد گنه کار می تواند توبه کند و پیمان ببندد که دیگر این عمل جنسی را انجام نخواهد داد. و اگر فرد توبه خود را بشکند ابتدا با توجه به احکام شکستن توبه، با او برخورد کرده و کفاره شکستن پیمانش را می گیرند. سپس با توجه به احکام همجنس گرایی دوباره با او برخورد می شود.
2- فرد همجنس گرا مبلغ دین بوده و یا از احکام آن با خبر بوده است، که در این حالت برای او مجازاتی جز اعدام نیست و این عمل او به هیچ صورت قابل بخشش نمی باشد. که در کتاب وندیداد درباره مجازات همجنس گرایان چنین آمده است که:
« ای دادار جهان استومند ! ای اشون ! اگر مردی به سازش با مردی دیگر کون مرزی کند، پادافره ی گناهش چیست و تاوان آن کدام است و چگونه کسی می تواند از این گناه و آلودگی پاک شود؟ اهوره مزدا پاسخ داد : چنین گناهی را هیچ پادافره و تاوانی نیست. چنین گناهکاری را هیچ چاره ای نتوان اندیشید. این دادشکنی است و هیچ پادافره و تاوانی، گناه آن را پاک نتواند کرد. در چه هنگام چنین است؟ هنگامی چنین است که گناهکار، آموزگار دین مزدا یا دین آگاه باشد هرگاه گناهکار، آموزگار دین مزدا یا دین آگاه نباشد و به گناه خویش خستو شود و پیمان بندد که دیگر هرگز چنین کردار ناروایی از او سر نزند، مزدا گناهش را می بخشاید.»
علاوه بر مجازات های دنیوی، در آموزه های دین زردشت برای همجنس گرایان عذابهای اخروی نیز بیان شده است به طوری که در کتاب ارداویراف نامه، که درباره سفر ویراف به دنیای پس از مرگ است، ویراف در سفر خود مردی را می بیند که کیفرش این بود که مارهای به مخرجش وارد شده و از دهانش خارج می شدند. از فرشتگان در باره علت غذابش سوال می کند که در جوابش می گویند: این روح مرد پستی است که در گیتی مرتکب لواط شده است. که این گفتار نشان دهنده این نکته است که علاوه بر مجازات دنیوی، همجنس گرایان مشمول مجازات اخروی نیز می شوند.
2.3.7. همجنس گرایی از دیدگاه بابیت و بهائیت
بابیت و بهائیت جزء ادیان نوظهور در قرن 13 هجری قمری می باشد که می توان آنها را انشعابی از دین اسلام در نظر گرفت. ریشه شکل گیری این دین نوظهور را می توان ابتدا در عقاید علی محمد شیرازی معروف به «باب» جستجو کرد. اگر چه او ادعاهای متفاوتی داشته، اما در مجموع می‌توان وی را شارع آیین بابیت خواند که بهائیان او را مبشر دین بهائیت می‌دانند. همچنین او بشارت دهنده دینی شد که قرار بود پس از او از طرف خداوند توسط «من یظهره‌الله» فرستاده شود، به طوری که در آثار خود به ظهور «من یظهره‌الله» اشاره می‌کند. پس از او افراد بسیاری ادعا کردند «من یظهره‌الله» اند. مانند «صبح ازل» و برادرش میرزا حسینعلی نوری که ادعا کرد که مراد از «من یظهره‌الله» ما هستم. ولی در طی تبعید این دو برادر به کشور عثمانی، میرزا حسینعلی نوری بر برادرش چیره گشته و بعدها لقب «بهاء الله» را برای خود برگزید. در حقیقت می توان بهائیت را ادامه آئین بابیت دانست و در کل آنها را یک آئین جدید در نظر گرفت.
«بهاء الله» آثار زیادی از خود به جای گذاشته است و اکثراً در آثار خود از عبارات تخصصی علوم مذهبی اسلام، مانند قرآن و فلسفه عرفانی اسلام استفاده می‌کرد. که از آثار مهم او که منابع دین بهائیت را تشکیل می دهد می توان به، کتاب اقدس که ام‌الکتاب دین بهائیت بوده و شامل احکام و تعالیم اصلی دین بهائیت می‌باشد. و همچنین کتاب ایقان که در پاسخ به سوالات فردی در مورد ظهور قائم و متشابهات قرآن نوشته شده و کتاب کلمات مبارکه مکنونه، که روش و نحوه زندگی برای افراد بشر در آن ذکر شده‌است اصلی ترین آثار «بهاء الله» به شمار آورد. از دیگر آثار «بهاء الله» می‌توان به مکتوبات تعالیم دیانت بهائیت که برای پیروانش می نوشت اشاره کرد که این مکتوبات در میان بهائیان به «لوح» مشهور بوده و تعداد آنها بیش از شانزده هزار لوح می‌باشد.
این دین نوظهور انحرافی، که از میان مذهب تشیع به وجود آمده است، زاده ی نامشروع استعمارگر پیر، انگلیس بوده که با این کار می خواست تشیع، تنها مذهب راستین اسلام را از مسیر اصلی خود به دور کند. که در آخر جز تحریف دستورات دینی همچون نماز، حج و طهارات و بی آبرویی، مسئله ای دیگر برای این دین نوظهور باقی نماند.
هر دین و آئینی برای خود دارای احکام و دستورات دینی است که پیروان آن آئین ملزم به انجام آن دستورات و احکام ها می باشند. بنابراین دین بهائیت از این قاعده مستثنی نبوده و با توجه به منابع اصلی دینی خود و با توجه به توصیه ها و سخنان رهبران و بنیانگذاران دینی خود به استخراج و صدور احکام دینی خود می پردازند. بهائیان بر این باورند که «بهاء الله» همان خداست و پس از او «شوقی افندی» خدا شد و «بهاء الله» ظهور خداوند در بشیریت برای آشنای بیشتر بشریت با خدا بوده است. لذا با آمدن دین بهائیت ادیان دیگر و کتب آسمانی قبلی همچون قرآن نسخ شده و از اعتبار ساقط شده است. و الواحی که به زبان فارسی و عربی از سوی «بهاء الله» باقی مانده است، تا قیامت تنها منابع احکام دینی برای رسیدن به ایمان واقعی می باشد.
بنابراین با توجه به اعتقاد بهائیت در باب ادیان قبلی و کتب آسمانی همچون قرآن، برای خود منابع دینی تازه ای همچون کتاب ایقان، اقدس، الواح مکتوب مبارکه و مراکزی همچون بیت العدل معرفی کردند. که در این میان بیت العدل که متشکل از 9 عالم بهائی است، مهم ترین مرکز تصمیم گیری احکام و مجازات بهائیت می باشد. که هم اکنون در حیفا فلسطین اشغالی (اسرائیل) واقع شده است.
نگاه بهائیت به غریزه جنسی و روش تعدیل آن با توجه به منابع دینی و احکام فقهی باقی مانده از «بهاء الله» و دستورات جدید بیت العدل، نسبت به دین اسلام از تفاوت های بسیاری برخوردار است. با اینکه تمام ادیان الهی و غیر الهی تا حدودی ازدواج را بهترین و اصلی ترین راه ارضای غریزه جنسی معرفی کرده اند
ولی برخی از این ادیان در نحوه ازدواج و چگونگی رابطه جنسی خارج از محدوده خانواده، احکام متفاوتی وضع کرده اند که با بررسی احکام مربوط به ازدواج و رابطه جنسی خارج از خانواده در دین بهائیت، به این نتیجه می رسیم که این دین نسبت به ادیان دیگر از احکام خاصی برخوردار است به طوری که ازدواج در بهائیت از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و بر پیروان این دین واجب است که وقتی به سن 15 سال رسیدند، ازدواج کنند. ولی این دستور علاوه بر اینکه هم برای آرامش روحی می باشد و هم برای آرامش جسمی، ولی بیشتر برای ازدیاد نسل بهائیان مورد سفارش اکید قرار می گیرد، زیرا دستور بر این است که هدف از ازدواج برای فرد بهائی تولید مثل بوده و باید با یک فرد بهائی دیگر ازدواج کند. که سید باب در کتاب «بیان» در این باره چنین می نویسد:
«بر هر شخصی واجب است، ازدواج کند، تا نسلی از او باقی بماند که موحد و خداپرست است، و باید در این راه جدیت نماید، و اگر ظاهر شود که در یک طرف مانعی از ظهور ثمره است، حلال می شود بر اینکه اذن بدهد بر دیگری تا به وسیله دیگری ایجاد ثمره کند، و جایز نیست ازدواج کردن با کسی که در دین «بیان» نیست»