عنوان کامل پایان نامه کارشناسی ارشد :وضعیت تشیع در استان خوزستان در دوره آل بویه
تکه ای از متن پایان نامه :
قدرت و نزد مردم محبوب و محترم گردید. وی چند قلعه از خرمدینان را فتح نمود و غنیمتهای بسیاری به دست آورد که همه را میان سرداران خود تقسیم نمود. این اقدام او باعث گردید مردم به حکومت او علاقمند شوند و طرفداران بسیاری به دست آورد.[1]
مرداویج به شهر ری رفت و تعدادی از سرداران خود را به کرج فرستاد. اما علی بن بویه با بخششهایش آنها را به سوی خود کشاند و همه پیرو او شدند. وقتی مرداویج از این موضوع اطلاع پیدا نمود هراسان گردید. نامهای به علی و دیگر سرداران نوشت و از آنها خواست که نزد او بیایند. اما علی که موقعیت مناسبی پیدا کرده و از مقبولیت میان مردم برخوردار شده بود، به فکر توسعهی محدوده تحت فرمانروایی خود افتاد. پس با سرداران عهد و پیمان بست و ناجوانمردی مرداویج را به آنها یادآوری نمود. او مالیات کرج را دریافت نمود و هر اندازه از دارایی و یاران را که میتوانست با خود از کرج بیرون برد. در آن هنگام شیرزاد که یکی از سرداران و اعیان دیلم بود با چهل مرد به او پیوست. علی که با پیوستن شیرزاد نیرو گرفته بود، به سوی اصفهان رفت که در دست ابو الفتح بن یاقوت بود و سپاه او نزدیک على از دادن پولى که تعهد کرده بود، خوددارى کرد.[2] بعد از آن، با مردآویج از در صلح درآمد و برادر خود، حسن، را با هدایا نزد مردآویج فرستاد.[3]
پس از کشته شدن مردآویج در سال ۳۲۳ ه.ق، حسن بن بویه اصفهان و سپس رى را از وشمگیر بن زیار گرفت و بر همه جبال مستولى گردید. وی در سال ۳۵۹ ه.ق به کردستان لشکر کشید و حسنویه پسر حسین نمود را که حاکم آن منطقه بود، وادار به مصالحه نمود.[4] اینگونه در غرب ایران عملا حکومت خلیفه از میان رفت و دولت بویه جاى او را گرفت.گاه حدود متصرفات آل بویه تا طبرستان و گرگان هم گسترش مىیافت و بر اثر هممرز بودن با دولت سامانى غالبا میان این دو سلسله کشاکش و اختلاف وجود داشت. رکن‌الدوله با امرای سامانی به خصوص ابوالحسن سیمجور که از طرف سامانیان حکومت خراسان را داشت اغلب در کشمکش بود و این اختلاف یکى از علت های ضعف این دو دولت ایرانى گردید.
زمانى که على در فارس و برادرش حسن در اصفهان استقرار یافتند، تصمیم گرفتند که برادر کوچکتر خود احمد را براى[1]. عزالدین علی ابن اثیر جزری، ج۱۹، ص ۲۹۴.
[2]. احمد بن علی بن مسکویه، ج۵، ص۳۹۹.
[3]. عزالدین علی ابن اثیر جزری، ج۲۰، ص ۱۰.
[4]. احمد بن علی بن مسکویه، ج۶، ص۳۳۲.
