مهمتر این که این روش بسیار سریع است. گپ زدن های دوستانه بی حاصل در آن حذف می شود، در این تکنیک مباحث از مسیر خود خارج نمی شود و بسیاری از حاضرین می توانند بدون آنکه به یکدیگر بی احترامی کنند بطور همزمان نظرات خود را بیان کنند.
متخصصان اظهار می دارند که گردهمایی های الکترونیکی 55 درصد سریع تر از ملاقات های سنتی رو در رو است هر چند، نقاط ضعفی نیز در این تکنیک وجود دارد. افرادی که توانایی تایپ سریع دارند، جلوه بیشتری نسبت به افرادی که سرعت تایپ کمی دارند، به دست می آورند؛ افراد ضرورتاً به اندازه اهمیت ایده هایشان مورد توجه واقع نمی شوند و این فرآیند فاقد غنای ارتباطی موجود در ارتباطات شفاهی رو در رو است (گیوریان،1384،292).
2-1-12-2- تراوشات آزادفکری:
تراوشات آزاد فکری از مشهورترین فنون برای ایجاد خلاقیت است زیرا فن نسبتاً ساده ای است که فشارهای وارده برای هماهنگی در گروه را کاهش می دهد تا ایجاد راه حل های بدیع به تأخیر نیفتد.
این فن را «الکس اف.اوزبورن» پدید آورده است که او را پدر تراوشات آزاد فکری می نامند. هدف این نگرش بهبود حل مسأله با یافتن راه حل های جدید و غیر معمول است. در جلسه های تراوشات آزاد فکری، ارائه افکار و عقاید مورد نظر است و قوانین این فن به شرح ذیل می باشد:
1) هیچ عقیده ای مورد انتقاد قرار نمی گیرد.
2) هر چه عقاید بنیادی تر ( رادیکالی تر) باشند، بهتر است.
3) کمیت ارائه عقیده مورد تأکید است.
4) اصلاح عقاید به وسیله دیگران تشویق می شود.
در جلسات تراوشات آزاد فکری افراد دور یک میز می نشیند. رهبر گروه به طور روشن و واضح مسأله را بیان می کند، به گونه ای که کلیه حاضران در جلسه آن را درک می کنند، سپس افراد آزاد هستند در زمان تعیین شده، هر اندازه که می توانند راه حل هایی ارائه دهند. هیچ انتقادی مجاز نیست و کلیه بدیل ها برای بحث و تحلیل های بعدی حفظ و نگهداری می شود (فیضی ،1382،68-67).
2-1-12-3- فن دلفی:
فن دلفی اولین بار توسط موسسه «رند» به عنوان شیوه جمع آوری آراء متخصصان، جهت استفاده در بهسازی پیش بینی ها به کار گرفته شد.
در روش دلفی برای تصمیم گیری در یک مورد خاص گروهی را انتخاب می کنند و نظرات آنها را طی پرسشنامه ای جویا می شوند. سپس آن نظرات را طبقه بندی کرده، به تمامی اعضای گروه می فرستند و در صورت لزوم سئوالات توضیحی نیز در مورد نظرات طرح می شود. اعضای گروه، نظرات ابراز شده را مورد بررسی و ارزیابی قرار داده، به آنها امتیاز می دهند. بدین ترتیب راه حلی که امتیاز بیشتری را به دست آورده، به عنوان تصمیم اصلح انتخاب می شود. در روش دلفی افراد لزوماً یکدیگر را نمی شناسند و برخورد رویارویی با هم ندارند.
در روشی که بدان اشاره شد فشارگروهی به حداقل ممکن کاهش می یابد و افراد بدون آنکه تفکر گروهی بر نظرات و افکار آنان سایه افکند، اظهار نظر می کنند. همچنین در این روش ابراز نظر از ارزیابی نظرات جدا می شود و افراد فرصت پیدا می کنند با دیدی بی طرفانه به قضاوت و داوری بپردارند (الوانی،1380،130).
2-1-12-4- روش گروه اسمی یا گروه کاغذی:
در این روش اعضای گروهی که در موضوع مورد تصمیم، صاحب نظر و مجرب می باشند در جلسه گرد هم می آیند و ابتدا مسأله ای را که باید راجع به آن اخذ تصمیم شود، مطرح می کنند. برخلاف جلسات و کمیته های متداول تصمیم گیری جمعی، که افراد با هم به بحث می پردازند و موافق و علیه نظرات یکدیگر استدلال می نمایند در این روش اعضای جلسه در آغاز کار حق سخن گفتن با یکدیگر را ندارند و باید مستقلاً نظرات خود را به صورت کتبی اعلام دارند. پس از آن نظرات جمع آوری شده طبقه بندی می گردد و در تابلویی در معرض دید همگان قرار می گیرد، بدون آنکه مشخص باشد نظرات مذکور متعلق به چه کسانی و از سوی چه اعضایی عنوان شده است. در این مرحله اعضا به بحث و گفتگو و نقد و بررسی نظرات اعلام شده می پردازند و نقاط قوت و ضعف آنها را مورد مطالعه قرار می دهند. پس از آنکه موضوع مورد تصمیم و راه حل های ارائه شده بقدر کافی مورد بحث و بررسی قرار گرفت، اعضای جلسه با رأی کتبی به تصمیمگیری پرداخته خط مشی خاصی را که مصلحت میبینند انتخاب میکنند (الوانی،1380،130).
2-1-12-5- فن رتبه بندی معیارها:
فن رتبه بندی معیارها یا ضابطه ها یک ابزار تصمیم گیری گروهی است که برای انتخاب میان چند گزینه که قبلاً ملاک های دقیقی برای آنان وضع شده است به کار می رود.
2-1-13- تقسیمات و طبقات تصمیم گیری
تصمیم گیری، قابلیت طبقه بندی به اشکال دیگری را نیز دارد و مهمترین طبقه بندی ها عبارتند از:
1) ابعاد خرد در مقابل کلان تصمیم گیری.