مصاحبه
شاخص های فیزیولوژیک
فهرست تاثیر بیماری
مصاحبه ی ساختار یافته
VAS
(دو بعدی)
نگاره ی نمای بیرونی بدن
مشاهده ی ساختار یافته
مصاحبه ی انفرادی و خانوادگی
جایگاه کنترل سلامتی
چک لیست صفت
مقیاس CMAS , CDI
CHCAQ
مقیاس MMPI
به طور کلی همان طور که اشاره شد می توان گفت که بسته به شرایط سنی کودکان و نوع راهکارهای مقابله ایشان، می توان درد کودکان را از طریق سه روش خودگزارش دهی، شاخص های بیولوژیکی و رفتار، مورد سنجش قرار داد. در روش خودگزارش دهی، می توان بسته به سن کودک از قطعات بازی، مقیاس بصری و درجه بندی تصویری- واژگانی استفاده کرد. همان طور که اشاره شد در رابطه با روش دوم می توان گفت که هیچ شاخص بیولوژیکی خاصی برای سنجش دردهای طولانی مدت وجود ندارد. سنجش بعد رفتاری درد کودکان، تغییرات چهره، بیان درد، جنبش بدنی و غیره را شامل می گردد که از طریق مقیاس هایی مثل درد پس از عمل جراحی کودکان پیش دبستانی تادلر، مقیاس کدگذاری ابراز چهره ای نوزاد و مقیاس های دیگر مورد سنجش قرار می گیرند. از مسائل مورد توجه در سنجش درد کودکان می توان به سنجش اضطراب، افسردگی و هیجاناتی که بدتر شدن درد کودکان را به دنبال دارند، اشاره کرد. هم چنین سنجش عوارض جانبی مربوط به راه های تسکین درد و سنجش درد نوزادان یا کودکان معلول یا کم توان ذهنی را باید مدنظر قرار داد. در رابطه با سنجش درد های مزمن کودکان، می توان با توجه به سطح رشدی کودک، حیطه ی مورد سنجش (مثل شدت درد، مکان درد، اضطراب و افسردگی و غیره ..) را مورد توجه قرار داد.
2-12 درمان درد مزمن کودکان
در سال های اخیر علاقه ی زیادی نسبت به کنترل و مطالعه ی درد های کودکان دیده می شود. در حال حاضر تکنیک های مختلفی برای سنجش جنبه های مختلف درد کودکان، با توجه به سطح رشدشان، در دسترس است. باید با توجه به علل درد کودک، مداخله ی مناسب را انتخاب کرد. لازم است که در کنترل درد کودکان، به هر دو جنبه ی جسمانی و روان شناختی درد، توجه کرد. در حال حاضر، داروهای مناسبی برای کنترل درد در دسترس قرار دارد اما بررسی محدود آن بر روی کودکان، منجر به عدم استفاده از میزان مورد نیاز آنها در کودکان شده است.کنترل درد جراحی کودکان و نیازهای آنها در این ارتباط، حیطه ای است که نادیده گرفته شده است. کنترل درد کودکان، باافزایش حساسیت پرسنل بیمارستان و استفاده از تلفیقی از برنامه های دارویی، تکنیک های جسمانی و رویکردهای روان شناختی، بهبود می یابد (لیوسی و همکاران، 2006).
2-12-1 درمان های دارویی
دردهای مزمنی که کودکان و نوجوانان تجربه می کنند، به اندازه ی کافی شدید است که نیاز به مداخله داشته باشد. نتایج پژوهش پرکویین، هازبروک – کامپ کرور، هانفلد، وان سویجلکام – اسمیت، پاسچر و وان درودن (2000) ، نشان داد که از میان 25 درصد کودکان مبتلا به درد مزمنی که در مطالعه شرکت کرده بودند، 57 درصد به پزشک مراجعه کرده بودند و حدود 40 درصد از آنها دارو مصرف می کردند (اندراسیک، 2007).
کودکان، نسبت به بزرگسالان تمایل دارند که داروهای کمتری مصرف کنند و داروی مصرفی اشان را تا مدت کوتاهی مصرف کنند. میزان ایمنی و اثر بخشی این داروها در این جمعیت ها به خوبی مورد مطالعه قرار نمی گیرد و میزان دوز مصرفی این داروها، با استخراج از یافته های مربوط به بزرگسالان و داده های مربوط به تاثیر دارو بر بدن به دست می آید (پاوار و همکاران، 2011). کاربرد صحیح داروها، درد بسیاری از کودکان را تسکین خواهد داد و مبتنی بر چهار شیوه تجویز کلیدی می باشد:
الف) پله به پله (نردبانی)
ب ) ساعتی
ج ) از راه مناسب
د) با کودک
2-12-1-1 پله به پله (نردبانی)