۱۰ فیلم طولانی اما بی نقص تاریخ سینما که از تماشای آن ها خسته نخواهید شد [قسمت اول]

هر چند یه فیلم معمولی بین ۹۰ تا ۱۲۰ دقیقه طول داره اما فیلمایی وجود دارن که طولانی تر از این محدوده بوده و تجربه ای جدید واسه تماشاگر هستن. بزرگی و موندگاری خیلی از این فیلما مرهون ساختن دنیاییه که به زمان بیشتری واسه تاثیرگذاری و نقل کامل خود نیاز داره.
این فیلما ریتم و سبک متفاوتی رو ارائه داده که به ما اجازه میدن فیلم رو به روش غیرمعمولی درک و تجربه کنیم، تجربه ای که ما رو به اندازه ای مسحور می کنه که زمان طولانی فیلم نه فقط به یه مشکل و نقطه ضعف تبدیل نمی شه بلکه از نقاط قوت و زیبایی فیلم میشه.

در ادامه این مطلب می خوایم شما رو با ۱۰ فیلم طولانی و موندگار تاریخ سینما آشنا کنیم که طولانی بودن اونا نه فقط چیزی از زیبایی و جذابیت اونا نکاسته بلکه در تموم طول داستان و به دلیل سرگرم کننده بودن متوجه طولانی بودن اون نمی شین.

۱- ساعت کوره ها (۱۹۶۸)

فیلم «ساعت کوره ها» (The Hour of the Furnaces) یه فیلم طولانی با عنوان اصلی «La hora de los hornos» به زبون اسپانیاییه که بسیاری اونو مهم ترین فیلم سیاسی آمریکای لاتین می دونن. این مستند در سال ۱۹۶۷ و در مورد مقابله بر علیه استعمار و امپریالیسمی که در دهه ۱۹۶۰ در آمریکای لاتین حکمفرما بود ساخته شده.
فیلم طولانی «ساعت کوره ها» به کارگردانی فرناندو سولاناس و اوکتاویو گتینو یه فیلم ۲۶۰ دقیقه ایه که چندین مورد شهادت در دادگاه و تصاویر آرشیوی از جنگ نیروهای آزادی بخش بر علیه رژیم سرکوبگر و دیکتاتور آرژانتین در دهه ۱۹۶۰ رو به تصویر میکشه.

این فیلم هنوزم ملاک استانداردی واسه سینمای سیاسی و مقابله انقلابی در آمریکای لاتین حساب می شه.
فیلم «ساعت کوره ها» فیلمیه که در اون دیدگاه متعصبانه و تندروانه در کنار دیدگاه انتقادی به هر دو صورت ایدیولوژیک و رسمی مورد بررسی قرار میگیره و نابسامانیا و نابرابریای جامعه به شکلی موثر به نمایش در میاد.

۲- آندری روبلوف (۱۹۶۶)

سومین فیلم آندری تارکوفسکی ترکیبی از چندین اپیزوده که هر یک طوری به زندگی نقاش معروف قرون وسطی، آندری روبلوف، می پردازه. شخصیت روبلوف در این اپیزودها با بحرانای دوران زندگی خود مواجه می شه که در اونا نقشی که ایشون باید به عنوان یه هنرمند در به حرکت درآوردن جامعه داشته باشه رو به رقابت میکشه. فیلم طولانی و به یاد موندنی «آندری روبلوف» (Andrei Rublev) بیشتر از ۳ ساعت و نیم طول داره و یکی از بهترین فیلما در میان شاهکارهای تارکوفسکی هستش.

در این فیلم تماشاگر به تصویر کشیده شدن روسیه دوران قرون وسطی هستیم که هم بسیار واقعی به نظر می رسه و هم شباهتای بسیاری با دوران الان داره.
ابهام سنتی در این اثر تارکوفسکی و تفکر دایم اون در هر کدوم از اپیزودهای این فیلم طولانی به نمایش در میاد. اپیزودهایی هست که در اون روبلوف تنها تماشاگر اتفاقاتیه که اتفاق می افته و یه سریای دیگه که ایشون نقش اصلی رو در اتفاقات اونو دوش داره.
هر اپیزود شامل تعاملات پرمعناییه که با احساس فراوون به تصویر کشیده می شه؛ جایی که فیلمبرداری خیره کننده، صحنه پردازی و بازیگری بی اشکال همیشه حاضر و مشخصه.

تارکوفسکی دنیایی از زیبایی غیرقابل وصف و رنج و شکنجه همیشگی رو به تصویر میکشه که در اون  ساختار اپیزودیک تاثیری بسیار قوی رو بوجود میاره که در اون روبلوف پسربچه ای رو می بینه که در ایمان اون تغییری عجیب ایجاد می شه و از راه نظاره کردن این داستان، آشوب و کشمکشی داخلی در دل اون ایجاد می شه که ایشون رو به همون راهی می بره که روبلوف در طول تموم دوران زندگی پرتنش خود به دنبال اون بوده.

۳- بهترین سالای زندگی ما (۱۹۴۶)

دوران طلایی هالیوود، وقتی که فیلمای بزرگ سنتی ساخته شدن، به وسیله خیلی از فیلمسازان خارجی شکل گرفت که تشکیل استودیوهای هالیوود رو فرصتی واسه ساخت آثار هنری موندگار می دیدن و یکی از باهوش ترین و ستایش شده ترین اونا کسی جز ویلیام وایلر نبود. در سال ۱۹۴۶، اون فیلم «بهترین سالای زندگی ما» (The Best Years of Our Lives) رو ساخت؛ فیلمی که هدفی بسیار واقع گرایانه و البته انتقادی نسبت به جامعه اون زمان داشت و موضوع اصلی اون شوکی جهانی بود که وقوع جنگ جهانی دوم ایجاد کرده بود. این فیلم ۱۷۰دقیقه ای برگشت چندین کهنه سرباز رو به شهرهای کوچیک خود به تصویر میکشه؛ جایی که اونا باید با این واقعیت دست و پنجه نرم کنن که هیچی اون طور که قبل از جنگ بود باقی نمونده.

این فیلم طولانی که به وسیله شخصیتای سینمایی مشهوری مانند بیلی وایلدر و آندره بازین مورد ستایش قرار گرفته، دستاوردی بی بدیل واسه سینما و انسانیته که در اون وایلر تموم حساسیتا و توانایی هاش رو به شکل فیلم در می آورد. این فیلم نمونه ای کامل و بی اشکال از سینماییه که به وسیله بازین تعریف می شه که به جای تمرکز داشتن بر کنار هم گذاشتن تصاویر، بیشتر به مونتاژ دوربین در مورد صحنه متمرکزه. این فوت وفن به وایلر امکان میده که بیننده رو در جایگاه تماشاگر و ناظر تلاشا و تقلاهای شخصیتا بذاره؛ شخصیتایی که با دشواریای برگشت به خونه ای که با خاطرات اونا فرق داره روبرو می شن.

۴- نگاه خیره اولیس (۱۹۹۵)

فیلم طولانی و ۱۷۶ دقیقه ای «نگاه خیره اولیس» (Ulysses’ Gaze) ساخته تئودوروس آنجلوپولوس یکی از بهترین و بی اشکال ترین فیلمای سینمای شخصی و انسانی دنیاس. این فیلم جستجوی یه فیلم ساز بی نام یونانی، با بازی هاروی کیتل، به خاطر پیدا کردن حلقه های گمشده فیلمی روایت می کنه که ً در بالکان فیلمبرداری شده.
جستجوی فیلم ساز در آخر به سفری طولانی در سراسر اروپای شرقی تبدیل می شه که به تصویر کشیدن گذشته اونو در اپیزودهای موثر و خیره کننده با زبون منحصر به فرد آنجلوپولوس به دنبال داره.

داستان برگشت یه مرد بالغ به سرزمین بابایی اش در جستجوی شیئی گمشده که واسه گذشته س به آنجلوپولوس این امکان رو میده که بعضی از به یاد موندنی ترین صحنه های تاریخ فیلم سازی رو به تصویر بکشه. استفاده خاص اون از لانگ شاتای ظاهری و فضای مسحور کننده ای که ایشون در اون صحنه ها رو می سازه- مانند صحنه رقص در خونه قدیمی خونواده یا دیدار از سارایوو- وجود تراژیک انسانیت به عنوان گزاره ای مهم و فراموش شده در طول زمان و جنگ رو معلوم می سازه.

۵- رقص شیطان (۱۹۹۴)

بلا تار که یه فیلمساز مجاره، یکی از غیرمعمول ترین و منحصر به فرد ترین کارگردانان سینمای معاصر جهان هستش.
زبانی که ایشون در طول دوران فعالیت خود در سینما به عنوان کارگردان به گسترش اون پرداخته با برداشتای بسیار طولانی و البته مسحور کننده ای همراه س که همزمان ویرانی و زیبایی محض رو به تصویر میکشه. در میان همه فیلمای رقابت برانگیز اون، فیلم «رقص شیطان» (Satantango) رو عجیب ترین و طولانی ترین اثر اون می دونن که بیشتر از ۴۵۰ دقیقه طول داره که درزمان اون گروهی مزرعه دار اشتراکی و نابودی اونا تو یه فضای مشکی و سفید خیره کننده از ویرانی به تصویر کشیده می شه.

هر چند ایده تماشای یه فیلم با زمان تقریبی ۸ ساعت کمی دیوونه وار به نظر می رسه اما دیدگاهی که کارگردان در این فیلم طولانی و دیگه فیلمای خود بوجود میاره یکی از نقاط قوت اون هستش که بر تماشاگر پسند بودن فیلم اضافه می کنه.
در فیلم «رقص شیطان» زندگی عادی و معمولی بعدی به طور کاملً جدید به خود میگیره چون فیلم نابودی عمیق شخصیتا و زیبایی ذاتی دنیای در حال نابودی رو به زیباترین شکل ممکن توأمان به تصویر میکشه. پیاده روی فقط در جاده ای طولانی و در بادی سهمگین و هوایی نامساعد وقتیه که خستگی و درماندگش شخصیتایی که دیگه به موثر بودن پروژه مزارع اشتراکی ایمان ندارن به تصویر کشیده شه.

ادامه داره…

۱۰ فیلم طولانی اما بی اشکال تاریخ سینما که از تماشای اونا خسته نمی شین [قسمت دوم]

۱۰ فیلم دیدنی و برتر سینمای کره جنوبی که هالیوود به اونا حسادت می کنه

۱۰ مورد از بهترین فیلمای سال ۲۰۱۸ تا حالا که شاید ندیده باشین [قسمت اول]

۱۰ فیلم حماسی بی اشکال و دیدنی سینمای آلمان که قبل از مرگ باید دید

۱۰ فیلم پر از صحنه های جذاب و دیدنی پارکور که باید حتما ببینین